Για φίλους και εχθρούς, αστέρια και ρυθμούς, πάλι τρομάζω,
ανήμπορους θεούς πιο θνητούς και από τους θνητούς, σελίδα αλλάζω.
Και όσοι βάλανε κοριούς, οθόνες και πομπούς, στο δρόμο πάνε,
φωνάζουν για χαμούς πολέμους και σεισμούς, τι ώρα να’ ναι.
Πώς θα σωθώ ξανά, πριν να μου τελειώσει η μοναξιά,
από την αρχή ρωτάς...
Κάθε πότε θα γυρνάς, και πότε θα γελάς,
και πότε θα...
Όρους και αριθμούς φωνές και πανικούς, ώρα να σε χάσω,
μόνος μου με αυτούς τους χίλιους μου εαυτούς για κάθε λάθος.
Φωνάζω τρομερούς άυλους στρατούς και εκεί φωλιάζω,
ασύρματους λαούς, έξυπνους χαζούς και πάλι λάθος...