Και αν νομίζεις πως μπορεί να με γέννησες ξανά,
και αν θολώνεις τα νερά μπερδεύεις νέα και παλιά
και όπως θέλεις τα θυμάσαι.
Τις νύχτες στέκεσαι ψηλά, διαλέγεις απ’ τα χαμηλά
και όσο οι ώρες προχωρούν όλα σε στεναχωρούν
άκρη τα κάνω να περάσεις.
Και αν με νίκησες εσένα πλήγωσες
κι ας την να κλάψει
ψυχή που λύγισες, κορμιά που λήστεψες
πάλι χαράζει...
Και όταν απόγευμα ξυπνάς, τις αλήθειες δε μετράς
μόνο ζυγίζεις αν χρωστάς στο τέλος και άλλα μου ζητάς
φεύγεις και με αποχαιρετάς.
Στο τηλέφωνο ρωτάς που είσαι τώρα και που πας,
τι θα γίνει πια με μας έτσι λοξά όπως με κοιτάς
σκέφτομαι αν ξέρεις τι ζητάς.