Μες το σκοτάδι πάλι περνάει,
το παλληκάρι που σ’ αγαπάει.
Φυλής και Σπάρτης στρίβει γωνία,
και τονε τρώει η αγωνία.
Την αγάπη σου έχεις δώσει,
σ’ έναν άλλον πιο λεφτά,
μα τα χείλια σου ζητάνε,
του λεβέντη τα φιλιά.
Κλαίει άκου, σαν μικρό παιδάκι,
βρ’ έβγα για λίγο στο μπαλκονάκι.
Μη του χαλάς άλλο χατίρι,
βάλε στις δυο το ξυπνητήρι.
Και μην ακούς άλλον κανένα,
αφού το θέλεις το παιδί,
πιο πολύ κι απ’ το χρυσάφι,
η αγάπη η αληθινή.
Σε βλεπω τώρα που κατεβαίνεις,
και τη ψυχούλα μου πως τη γλυκαίνεις.
Βρε άιντε και τρέχεις στην αγκαλιά του,
και πάει να σπάσει η δόλια η καρδιά του.
Γεια στα χέρια σου βρε Θέε μου,
που `πλασες τέτοιες ψυχές,
που γουστάρουν την αγάπη,
δίχως τζιριτζάντζουλες.
Γεια στα χέρια σου βρε Θέε μου,
που `πλασες τέτοιες ψυχές,
που γουστάρουν την αγάπη,
δίχως τζιριτζάντζουλες.