Είναι κάτι τύποι όλο καρδιοχτύπι,
ν’ ανασαίνουνε δεν ξέρουνε,
όλα τα μπερδεύουνε.
Πλάνα στη ζωή τους όλο καταστρώνουνε,
μα πάντα όμως πάντα επιδιορθώνουνε.
Μια μέρα τη βδομάδα ίσως και το μήνα
νιώθουνε χαρούμενοι και πως υπάρχει ελπίδα.
Παύουν να θυμώνουνε, με όρους που πληγώνουν
δεν μπορούν και μετανιώνουνε,
δε θέλουν να βουρκώνουνε.
Πάει πια μεγαλώσαν βιώσανε ότι βιώσανε
τώρα πια ο πρέπων είναι αυτός ο τρέχων.
Πάει πια μεγαλώσαν βιώσανε ότι βιώσανε
τώρα πια ο πρέπων είναι αυτός ο τρέχων.
Είναι κάτι τύποι για όλους όλο νάζια,
καπρίτσια και ανίκανοι να μπούνε στα γρανάζια.
Να πάψουν τα καμώματα, της τρέλας τα μπαλώματα.
Να τρέξουν να προφτάσουν, να πρέπει να μη χάσουν.
Στ’ αλήθεια πια να δούνε, παραμύθια να μη ζούνε.
Επιτέλους να ξυπνήσουνε, τη πλάνη να αφήσουνε.
Να νιώθουνε πως μία είναι η πορεία,
δεν υπάρχει χώρος πια για άλλη ευτυχία.
Πάει πια μεγαλώσαν βιώσανε ότι βιώσανε
τώρα πια ο πρέπων είναι αυτός ο τρέχων.
Πάει πια μεγαλώσαν βιώσανε ότι βιώσανε
τώρα πια ο πρέπων είναι αυτός ο τρέχων.
Μα είναι αυτοί οι τύποι ανήμποροι να δράσουν.
Ψάχνουν για βοήθεια μπας και αντιδράσουν.
Κινούνται στα χαμένα σαν να ’ναι όλα ψέμα
λες και χέρι, χέρι κάποιο τους κρατάει σ’ένα ρέμα,
άγριο, ανίκητο, γι’ αυτούς ακατανίκητο,
τραβάει τους παρασέρνει, χτυπάει και τους φέρνει.
Ψάχνουν όλο ψάχνουν, κλαδί σωτήριο ψάχνουν
να τ’ αρπάξουν, ν‘ αγκαλιάσουν
τώρα πρέπει, πριν γεράσουν, τώρα πρέπει.