Ορίζοντες και ουρανοί
και αυτή η απόκοσμη λιακάδα,
μι’ άγνωστη χώρα μυθική
και αυτό που οι άλλοι λεν Ελλάδα.
Όσες φορές το προσπαθείς,
πάντα διασχίζεις κάποια άλλη,
η διαδρομή πάντα μικρή,
η απόσταση πάντα μεγάλη.
Στο πλάι της Εθνικής Οδού
κτίρια παλιά, παρατημένα,
γυρνάς το βλέμμα σου αλλού
όμως αυτά κοιτάν εσένα.
Γύρω βουνά κι άλλα βουνά
και πάντα η θάλασσα στο βάθος
να σου θυμίζει από μακριά
πως την αγάπησες με πάθος.
Δωμάτιο 307 ή μήπως 302,
μονάχος ψάχνεις τα κλειδιά
σ’ ένα παλιό ξενοδοχείο.
Μέσα στον ύπνο σου διψάς
και σε ξυπνάει ο καθρέφτης λιώμα,
σαν να σου λέει σιωπηλά:
δεν μ’ αναγνώρισες ακόμα.
Ορίζοντες και ουρανοί
και αυτή η απόκοσμη λιακάδα,
άγνωστη χώρα μυθική
και αυτό που οι άλλοι λεν Ελλάδα.
Έξω στο δρόμο χαιρετάει,
χιτλερικά ένας μεθυσμένος,
κι αναρωτιέσαι όπως περνάει,
ποιος απ’ τους δυο σας είναι ο ξένος.
Κατά τη δόξα όπως τραβά,
παραπατάει πληγωμένη,
δεν ανασταίνεται ποτέ,
γιατί ποτέ της δεν πεθαίνει.