Κάνει κρύο απόψε, ένα κόκκινο κρύο,
βουητό ανεβαίνει απ’ τις πόλεις του κόσμου.
Μα ο κινέζικος δράκος, υπάρχει ακόμη,
γλιστράει απ’ το τζάμι, χτυπάει στο σφυγμό σου.
Τελευταία φορά, ίσως να `τανε Μάρτης,
οι ευκάλυπτοι ρίχναν στις γραμμές τη σκιά τους.
Κι είχα πει αλήθεια, φεύγω δίχως βαλίτσες,
ειν’ ώρες που οι άνθρωποι ακούν την καρδιά τους.
Ένας κόκκινος δράκος κεντητός σε μετάξι,
κι ένα φως να γράφει σενάρια στους τοίχους.
Το Shanghai Express σταματάει στο μπαλκόνι
κι η σειρήνα σκεπάζει τους υπόλοιπους ήχους.
Με μια κούπα απο τσάι κομμάτια στα χέρια
είχα βγει για να δω τα κλαδιά να χορεύουν.
Μα ο αέρας το απόγευμα ποτέ δε λυπάται,
να μου δείξει τα πρώτα βαγόνια να φεύγουν.
Φοράω το δράκο και έξω βαδίζω,
παράξενα θέλω βροχή μεσ’ στο Μάρτη.
Το Shanghai Express κάπου εκεί περιμένει,
μα νομίζω ότι μόνη πια φτιάχνω το χάρτη.