Θυμάμαι τους παλιούς καιρούς
που αλωνίζαν όλοι
κι όταν ζευγάριζαν, ο νους
γυρνούσε μες στ’ αλώνι.
Θυμάμαι μύλους και πανιά
τσι πέτρες να γυρίζουν
και χέρια που γενίκανε
δρεπάνια να θερίζουν.
Εκείνοι πόνεσαν πολύ
στα πέτρινα τ’ αλωνια
γιατί ζυμώναν το ψωμί
με δάκρυα τόσα χρόνια.
Θυμάμαι πώς κοσκίνιζαν
και πώς ξεκαθαρίζαν
το στάρι από τ’ άχυρα
που σπέρναν και θερίζαν.
Θυμάμαι όσοι έφαγαν
ψωμί που είχε μούχλα,
πόσα παιδιά μεγάλωσαν
με μπαλωμένα ρούχα.
Εκείνοι πόνεσαν πολύ
στα πέτρινα τ’ αλώνια
γιατί ζυμώναν το ψωμί
με δάκρυα τόσα χρόνια.