Δύο χιλιάδες δεκαέξι στον Εγρηγόρο
Η μοίρα χρέος επιστρέφει σαν θείο δώρο
Του δρυ τα φύλλα τα σκορπισμένα
Φτάνουν αντάμα κι αγκαλιασμένα.
Η μάνα –γη τα γιορτινά της βγάζει να στρώσει
Η προσμονή σαν το ζυμάρι έχει φουσκώσει
Απ΄την Ευτύχια ως τα Αλώνια
Μέχρι κι οι πέτρες βγάζουνε κλώνια.
Στου Αιγαίου το μπαλκόνι
Η ζωή χάλι απλώνει
Τον παγκόσμιο το χάρτη
Και οι ρίζες κάνουν παρτι.
Στου Αυγούστου το λιοπύρι
Στου Χριστού το πανηγύρι
Δάκρυα, φιλιά και γέλια
Γράφουν νέα ευαγγέλια.
Δυο χιλιάδες δεκαέξι ο Εγρηγόρος
Γυρίζει γυρ’ απ’ τα παιδιά του σαν δορυφόρος
Χαλάλι πάει η στέρηση του
Ήρθανε όλοι για τη γιορτή του.