Είμαι στην ανηφοριά κρεμαστό, ψηλό γεφύρι,
χρόνια ο κόσμος προσπερνά, προσπερνά μα δε μιλά,
κι έχω στα μισά μου γύρει.
Είμαι γέρικο σκαρί και καράβι τσακισμένο,
έχω στα πλευρά πληγή, στ’ άλμπουρο τρύπιο πανί,
τ’ όνομά μου ξεχασμένο.
Είμαι έρημο χωριό, αδειανό, χωρίς ανθρώπους,
που φοβούνται τον καιρό να κυλάει σαν το νερό,
κι έφυγαν για ξένους τόπους.