Εδώ μπαρούτι και φωτιά μύρισε πάλι Θεέ μου!
Ταχιά στην πόρτα μ’ Άγγελε τι θα δω πάλι πε μου!
Ένας τερμίτης στην αυλή που τρώει το άγιο ξύλο,
φτιάχνει στρατιές στη Πέρσα γη μέχρι τον βόρειο Νέιλο.
Στα δυο ποτάμια να σταθεί στη Κούφα ν’ απόθάνει.
Να πολεμήσει τον ληστή, τον μέρμηγκα που φτάνει.
Από ένα τόπο εσπερινό πω `χει στοές χρουσάφι
Π’ όλο μαζεύουν πλούτο εκεί κι όλο καρπώνουν στράφι.
Φτερά να σκάσει ο βασιλιάς να μπει μες τη φωλιά του.
Να μυρμηγκιάσει όλη η γη κι όλη η ζωή μπροστά του.
Φτου!,
σκουλικομυρμηγκότρυπα και ιερή όλων Πόλη
που `χεις σελήνη και σταυρό κι αστέρι για φακιόλι.
Στα κεραμίδια πέταξαν δυο μέλισσες το μέλι
και κει μαζεύτηκε ψηλά μια αγριεμένη αγέλη.
Μοιάζει μ’ αρκούδα τριχωτή, μα `ναι μικρή, βουίζει!
Και θα πετάξει η ρούσα εκεί να πιάσει το μελίσσι.
Μες τα ηφαίστεια θα καεί, ως την Ανατολία,
και θα κεντρίσει μέρμηγκες και σφήκες απ’ τη Τροία.
Σφήκες της Ρώμης που `ρχονται, ζεβζέκια εφτά μιλιούνια.
Για ποιο μελίσσι; Το `πνιξε “ο χότζας” απ’ τα μπούνια.
Και στις κυψέλες του χωρεί, μονάχα ένα σμηνάρι
κείνο που φέρνει το κλειδί απ’ το παλιό πυξάρι.
Αχ!
μελισσομπουρμπουλόχτιστη του Κωνσταντίνου η Πόλη,
με κωσταντινομάρμαρο θα σκεπαστούμε όλοι.
-Για δες τα ψάρια γύρισαν στου Μπαλουκλί τη στέρνα!
Ο Ιμάμης εσαράντησε κι η πόρνη η κακογέννα!
Ξανάρχοντ’ αίματα, σφαγές για των ψυχών το τράβα.
Πεταλουδομαζώματα στα τρία αστέρια αντάμα!
Κι αν είν’ το τέλος τούτο `δω, οι αγνοί να μπουν στη Πόλη.
Κείνη στα ουράνια τη τρανή την τελευταία Πόλη!