Κάτω απ’ το φοινικόδεντρο
ένα αξύριστο μούτρο
κοιμάμαι, ξυπνώ στο τροπικό μου παράδεισο.
Έφτιαξα ένα στρώμα από φύλλα
μοιάζω με τεμπέλη γορίλα
μια μπανάνα κρατώ κάτω απ’ το φοινικόδεντρο.
Κι έπειτα τι, έπειτα τι, έπειτα τι
απ’ τον παράδεισο αν λείπεις εσύ,
το ίδιο μου κάνει
το πλοίο αν δεν πιάνει στο έρημο νησί.
Κι έπειτα τι, έπειτα τι, έπειτα τι
αν η καρδία μου είναι ένα άδειο κουτί,
χωρίς αγάπη μια οφθαλμαπάτη
Οδύσσεια γνωστού πειρατή.
Ένας ένας φύγαν οι φίλοι
απέμεινα μ’ ένα γιουκαλίλι
να μου τραγουδώ τη νύχτα σαν το γρύλο.
Κρέμασα και μία αιώρα
να ξαπλώσω δεν βλέπω την ώρα
και τα αστέρια να μετρώ κάτω απ’ το φοινικόδεντρο.
Κι έπειτα τι, έπειτα τι, έπειτα τι
απ’ τον παράδεισο αν λείπεις εσύ,
το ίδιο μου κάνει
το πλοίο αν δεν πιάνει στο έρημο νησί.
Κι έπειτα τι, έπειτα τι, έπειτα τι
αν η καρδία μου είναι ένα άδειο κουτί
χωρίς αγάπη μια οφθαλμαπάτη
Οδύσσεια γνωστού πειρατή.