Βράδιασε.
Μακριά σου η ζωή μου πάλι άδειασε.
Βγήκα με φίλους μου ξανά
να βρω παρηγοριά
μα τι άλλαξε.
Κι άντε πες ότι ξεχνάω
όσο έξω τριγυρνάω
μα το χάραμα που θα `ρθει σε ρωτάω.
Για πες μου σε ποιο σπίτι να γυρίσω
που μοιάζει φυλακή και πως να ζήσω
χωρίς ν’ ακούω στην πόρτα τα κλειδιά σου,
τα βήματά σου...
Τα βήματά σου.
Για πες μου σε ποιο σπίτι να γυρίσω,
τα άδεια του δωμάτια να αντικρίσω
που είναι ποτισμένα απ’ τ’ άρωμά σου
κι απ’ τα φιλιά σου...
Κι απ’ τα φιλιά σου.
Ξέφυγε,
για λίγο το μυαλό μακριά σου έφυγε.
Ξεγέλασα τις ώρες που μοιάζαν ανηφόρες
και τι έγινε
που ξεχάστηκα για λίγο.
Τώρα πάλι καταλήγω
σ’ ότι ήθελα όλη νύχτα ν’ αποφύγω.