Η πόλη απόψε έχει γιορτή
κι εγώ μονάχος.
Κλαίω σιγά μες στη σιωπή
κι όταν στεγνώνει η ματιά,
γράμμα σου γράφω.
Πονάει, μάνα, η ξενιτιά.
Όλοι κοιμούνται, είν’ αργά,
στριφογυρίζω.
Έννοια κακή με κυνηγά,
να `σαι παιδάκι μου καλά,
ευχές τραυλίζω
κι είναι τα μάτια μου θολά.
Στη νύχτα βρίσκω μια ρωγμή
και δες για μια στιγμή,
θαρρώ πως είμαι εκεί.
Στ’ αυτί σου ψιθυρίζω, υπομονή
κι ακούγεται η φωνή
σαν άξαφνα να χάλασ’ η γραμμή.
Έχω το γέλιο σου μαζί
γι’ αυτό αντέχω
και την πιο κρύα φυλακή.
Έχω για σένα αγκαλιά,
όμως δε σ’ έχω
και το λαιμό σφίγγει θηλιά.