Ένας αέρας ζεστός ας με πάρει φυσόντας να σβήσει τις πληγές
το χρώμα της νύχτας, το άδειο φεγγάρι, πάρτε τα, φέρτε τα μπρος μου.
Φυλάξτε για μένα τα χρόνια που φύγαν, σπασμένες γυναίκες του χθες
το διάλεξα μόνος μα πάντα με πνίγαν οι αλυσίδες του κόσμου.
Μεθυσμένες κιθάρες απόψε ας παίξουν, η μέρα ας πάρει ρεπό,
αφήστε τους σήμερα όλους να κλέψουν ένα κομμάτι απ’ τη θλίψη.
Τρένα νεκρά δίχως ράγες θα τρέξουν στον πένθημο μωβ ουρανό
εκεί τα πουλιά να με ταξιδέψουν κι η θάλασσα εκεί να με κρύψει.
Ας έρθει μπόρα, να φέρει δώρα κι οι δρόμοι ας γεμίσουν παιδιά
και στο φεγγάρι πέτρινη φάροι να δείχνουν τη δική μου στεριά.
Παγωμένες απόψε οι λίμνες ας μείνουν και μια μεγάλη πομπή
ας γλιστράει στην πλάτη τους όσο θα σβήνουν τα σύννεφα μες στην ψυχή μου.
Και τα γκρίζα λιμάνια καθρέφτες ας γίνουν που σπάνε σε κάθε βροχή
χιλιάδες κομμάτια της γης που θα φτύνουν τη στοιχειωμένη γιορτή μου