Μεσ’ στον αγώνα της ζωής,
φτωχός και βιοπαλαιστής,
δεν τρέχ’ ο δόλιος για τίποτ’ άλλο,
μόνο το ψωμάκι μου να βγάλω.
Μα δε βαριέσαι τι θα τα κάνουν
κι αυτοί που τα ‘χουν μια μέρα θα πεθάνουν.
Με τυραννάς απο μικρό,
να σε παλαίψω δεν μπορώ,
ζωή κακούργα και τιποτένια,
μονάχα πίκρες είσαι και έννοια.
Μα δε βαριέσαι τι θα τα κάνουν
κι αυτοί που τα ‘χουν κι αυτοί θε να πεθάνουν.
Σε τέτοιο δρόμο αγκαθωτό
είναι γραφτό να περπατώ,
μα κι αν η μοίρα με χτυπάει,
μου φτάνει εκείνη που μ’ αγαπάει.
Μα δε βαριέσαι τι θα τα κάνουν
κι αυτοί που τα ‘χουν μια μέρα θα πεθάνουν.