Άντρας δε θα `μαι στο ντουνιά
αν σε ξαναχαϊδέψω πια
εσύ δε θέλεις χάιδεμα
όπως κάθε γυναίκα
μα κάθε μέρα βούρδουλα
να κάνεις και τουμπέκα.
Μπορεί να είσαι γέννημα,
εσύ, του ωραίου φίλου,
μα είσαι γυναίκα
πολύ, πολύ του ξύλου.
Σου τα παρέχω ό,τι θες
μάσες και ξάπλες κι αγκαλιές
γι’ αυτό έχω απαίτηση
αφού σε προστατεύω
εμένα μόνο ν’ αγαπάς
εμένα που ξοδεύω.
Μα εσύ αμέσως τη λαδιά
για πήδημα του ψύλλου,
είσαι γυναίκα
πολύ, πολύ του ξύλου.
Άντρας δε θα `μαι στο ντουνιά
αν σε ξαναχαϊδέψω πια
από τα σήμερα που λες
το χάιδεμα τελειώνει
κι αν δε σε στρώσω άπιστη
να μη με λεν Αντώνη.
Μα εσύ αμέσως τη λαδιά
για πήδημα του ψύλλου,
μα είσαι γυναίκα
πολύ, πολύ του ξύλου. )