Επαράτησα εγώ για σένα το σπιτάκι μου
κι όμως, απ’ το χέρι σου το πίνω το φαρμάκι μου.
Τίποτε δεν λογαριάζεις και αλλού κοιτάζεις,
γιατί, γιατί, μα γιατί, γιατί, γιατί,
έπρεπε, μανάρι μου, να μου φερθείς με γάντι
κι αν είσ’ εσύ το μάλαμα, εγώ είμαι το διαμάντι.
Δεν λογάριασα ποτέ το χρήμα για τα κέφια σου,
τα `χω όλα στη διάθεσή σου για τα γλέντια σου.
Κι όμως, θες να με πληγώνεις και με πεισματώνεις,
γιατί, γιατί, μα γιατί, γιατί, γιατί,
έπρεπε, μανάρι μου, να μου φερθείς με γάντι
κι αν είσ’ εσύ το μάλαμα, εγώ είμαι το διαμάντι.
Όταν έκλαιγες, εγώ επίστευα το κλάμα σου,
μα, αχάριστη, εσύ το έκανες το θάμα σου.
Πάντα θες να με πειράζεις και αλλού κοιτάζεις,
γιατί, γιατί, μα γιατί, γιατί, γιατί,
έπρεπε, μανάρι μου, να μου φερθείς με γάντι
κι αν είσ’ εσύ το μάλαμα, εγώ είμαι το διαμάντι.