Είσαι μικρούλα μια σταλίτσα
σαν πετραδάκι μέσ’ στη γη
είσαι μικρούλα Ελλαδίτσα
στις τέχνες σου θαυματουργή.
Όλους τραβάς σαν το μαγνήτη
κι είσαι του κόσμου η ζωγραφιά
και γέννησες την Αφροδίτη
που σκόρπισε την ομορφιά.
Λίγα πεύκα λίγα μάρμαρα λευκά
και μια θάλασσα που λάμπει από φρεσκάδα
εκκλησάκια ταπεινά και φτωχικά
να τι θα πει Ελλάδα.
Μια αυλόπορτα που κρύβετ’ η μισή
απ’ τ’ αγιόκλημα και την περικοκλάδα
και ρετσίνα στο ποτήρι σου χρυσή
να τι θα πει Ελλάδα.
Μοιάζεις φτωχούλα μου Ελλάδα
σαν κάποια κόρη γειτονιάς
που τη σεμνή της ομορφάδα
την ξέρει όλος ο ντουνιάς.
Το κάθε τι που είν’ πηγαίο
τίμιο αγνό κι αληθινό
και ταξιδεύεις στο Αιγαίο
σαν τραχαντήρι γαλανό.
Λίγα πεύκα λίγα μάρμαρα λευκά
και μια θάλασσα που λάμπει από φρεσκάδα
εκκλησάκια ταπεινά και φτωχικά
να τι θα πει Ελλάδα.
Μια αυλόπορτα που κρύβετ’ η μισή
απ’ τ’ αγιόκλημα και την περικοκλάδα
και ρετσίνα στο ποτήρι σου χρυσή
να τι θα πει Ελλάδα.