Περιμένω...
Στο τηλέφωνο σε παίρνω διαρκώς,
μα είναι κι αυτό κατεβασμένο δυστυχώς,
δεν το πιστεύω τέτοια συμπεριφορά,
ξημέρωσε, πήγε εννιά
κι εγώ ακόμα εδώ για σένα να πεθαίνω...
Μα η καρδιά σου είναι σκληρή,
από αισθήματα κενή,
στάζει φαρμάκι
Και στη δική σου την ψυχή,
μοιάζει η αγάπη μου αυτή,
χαμένη μάχη
Κι εγώ να λιώνω δυστυχώς,
να κλαίω για σένα ο τρελός,
τι έχω πάθει
Και σύ αδιάφορη ψυχρή,
αυτά που ζήσαμε μαζί
τα κάνεις στάχτη.
Περιμένω...
Σ’ ένα δωμάτιο πνιγμένο από καπνό,
της απουσίας σου με τρώει το κενό.
Δεν το πιστεύω ότι άλλαξες εσύ,
βράδιασε κι ούτε να φανείς
κι εγώ ακόμα εδώ για σένα να πεθαίνω...