Σαν παλιά φωτογραφία
σ’ έναν έρημο σταθμό,
μάτια με μελαγχολία
σαν το βροχερό καιρό.
Ξένοι δρόμοι, ξένοι τόποι
και η μάνα μακριά,
σαν χτυπάει η καμπάνα
ανάβει δυο κεριά.
Πως ματώνει η καρδιά μου
μες στα ξένα που περνώ,
μα κρατώ τα όνειρά μου
σε γαλάζιο ουρανό.
Στο ραδιόφωνο τραγούδια
του Τσιτσάνη η φωνή,
πάλι πως συννεφιασμένη
λέει πως είναι η Κυριακή.
Πέρα δώθε στις πλατείες
μήπως βρω κάνα γνωστό,
τις δικές μας ιστορίες
να μου πει και να του πω.
Πως ματώνει η καρδιά μου
μες στα ξένα που περνώ,
μα κρατώ τα όνειρά μου
σε γαλάζιο ουρανό.