Με παρέσυραν οι δρόμοι
κι η κρεμμυδίλα απ’ τη μικρή την ψησταριά.
Πόσο θα βαδίζω ακόμη
για να γνωρίσω του έρωτα τη μαστοριά;
Μπρούτζος, πλαστικό, βινύλιο
μοιάζουν σαν να `ναι στο τσιμέντο πινελιές
ταξιδεύω ως τον ήλιο
με τις φωνές απ’ τους πλανόδιους πωλητές.
Γίναν θρύψαλα τα τείχη
που εμποδίζαν τους ανθρώπους να δεθούν
χρώματα, οσμές και ήχοι
όλα στο Hotel "Τα Βαλκάνια" μ’ οδηγούν.
Κει με καρτεράς βουβή
γήινη κι ουράνια μορφή
είν’ η φτήνια σου ακριβή
είσαι η αιώνια γυνή.
Τα φιλιά σου λαχταρώ
στην αγκάλη σου θα ανδρωθώ
το κορμάκι σου θα πιω
κι ίσως έτσι ολοκληρωθώ.
Στοίχειωσε η κάμαρά σου
από ψυχές κυνηγημένες κι ορφανές
μέθυσαν με τ’ άρωμά σου
κορμιά νεκρά απ’ του έρωτα τις μαχαιριές.
Σαν τον πόνο που φιλιώνει
ανθρώπους από διαφορετικές φυλές
έτσι το κορμί σου ενώνει
ψυχές που έχουν διαφορετικές πληγές.
Μ’ εκτοξεύει στα ουράνια
των πονεμένων ο αδιάκοπος παλμός
και το "Hotel Τα Βαλκάνια"
γίνεται του έρωτα και του καημού ναός.
Κει με καρτεράς βουβή ...