Λέγ’ η αγράμπελη η μυριανθισμένη,
στον άγριο πλάτανο που τη θωρεί.
και με τον ίσκιο του συχνοδιαβαίνει
πάντοτε πάνω της, βράδυ κι’αυγή:
"Δέντρο περήφανο μες στον αέρα,
τα φύλλα, οι κλώνοι σου, θρασομανούν,
βρίσκεις στενόχωρη, τώρα τη σφαίρα,
τ’άστρα, τα σύγνεφα, δε σε χωρούν.
"Τρέχει απ’τη ρίζα σου νεράκι κρύο,
βυζαίνεις άκοπα την καταχνιά,
κι’εμένα ζήλεψες, συ το θηρίο,
γιατί με πότιζε, λίγη δροσιά.
Refrain: Ξανθή μ’αγράμπελη, τι με φοβάσαι,
θέλεις να σέρνεσαι, παντ’ορφανή,
μονάχη σου έρημη, τη νύχτα νά `σαι.
Νά `χεις για κλίνη σου, λιθάρια γη.
Στυλώσου επάνω μου, στην αγκαλιά μου,
γένου βασίλισσα κι εγώ θρονί. Όλος ο στίχος
Κι’ένωσε τ’άνθη σου, με τα δικά μου,
καθ’άλλο λούλουδο, να σε φθονεί.
Να σε φθονεί, να σε φθονεί.
να σε φθονεί, να σε φθονεί.