Περασμένα μεσάνυχτα και η πόλη αλλάζει
μα τα μάτια μου ορθάνοιχτα στην αυγή τους σπαράζει.
Μες στους δρόμους απλώνομαι, σαν ποτάμι κυλάω
κι όπως μέσα τους χάνομαι τις πληγές μου μετράω.
Όλα αυτά που δεν είπαμε στο μυαλό μου φωνάζουν
όλα αυτά τα γιατί σαν σειρήνες ουρλιάζουν.
Γιατί απόψε η ανάσα γίνεται βαριά;
Γιατί απόψε η αγάπη μοιάζει πυρκαγιά;
Γιατί απόψε τα τραγούδια λένε το σωστό;
Να μη χαρίζω απ’ τη ζωή μου ούτε ένα λεπτό.
Περασμένα μεσάνυχτα και η πόλη αλλάζει
τα κρυφά της συνθήματα στους τοίχους διαβάζει.
Μες στη νύχτα απλώνομαι, σαν ποτάμι κυλάω
κι όπως μέσα της χάνομαι τις πληγές μου μετράω.
Όλα αυτά που δεν είπαμε στο μυαλό μου φωνάζουν
όλα αυτά τα γιατί σαν σειρήνες ουρλιάζουν.
Γιατί απόψε η ανάσα γίνεται βαριά;
Γιατί απόψε η αγάπη μοιάζει πυρκαγιά;
Γιατί απόψε τα τραγούδια λένε το σωστό;
Να μη χαρίζω απ’ τη ζωή μου ούτε ένα λεπτό.
Περασμένα μεσάνυχτα
και η πόλη αλλάζει
όταν κλείνω τα μάτια
πόσο σου μοιάζει.
Γιατί απόψε η ανάσα γίνεται βαριά;
Γιατί απόψε η αγάπη μοιάζει πυρκαγιά;
Γιατί απόψε τα τραγούδια λένε το σωστό;
Να μη χαρίζω απ’ τη ζωή μου ούτε ένα λεπτό,
να μη χαρίζω απ’ τη ζωή μου ούτε ένα λεπτό,
να μη χαρίζω απ’ τη ζωή μου ούτε ένα λεπτό.