Τα πρόσωπα τους σαν πέτρες στη βροχή
ακίνητοι κι ανέκφραστοι ουρλιάζουν
δεν έκαναν μια σκέψη αληθινή
και τα όνειρα τους στα ψέματα βουλιάζουν
Τα μάτια τους σαν πόρτες κλειδωμένες
ανίσχυροι, μετέωροι κοιτάζουν
παραδομένοι σε μάχες πουλημένες
τα πλαστικά χαμόγελα ετοιμάζουν
Πάντα το ίδιο κακό αστείο
μα δε γελάει ποτέ κανείς
καπετάνιοι σε τρύπιο πλοίο
δε θα μας σώσει κανείς