Διστάζεις παλιόκαιρε
να με γευτείς, μαύρο σκυλί.
Πενθείς το λουλούδι
που σκίστηκε σ’ ένα σκαλί.
Αφήνομαι στη πνοή
πίσω να ζω, ξεχνώ απαλά.
Τα χέρια μου άλλαξαν
χτυπώντας λευκά μάγουλα.
Είναι σαν ν’ άρχισε άνεμος πάλι
με νέα φτερά που διψάνε για χρόνια,
με νέα φτερά που κολλήσαν στη ράχη.
Τα σκιάχτρα αναλάβαν να μείνουν αιώνια,
φυλάξαν δυνάμεις μα έφυγε ένα.
Και είναι κατάρα να τρέφω με λάσπη
αφέντες στη φλέβα βαθιά στο κεφάλι
που μέτρησε είκοσι ένα μαχαίρια.