Δυο μάνες κλαίγανε,
τα ίδια λέγανε τα μοιρολόγια
για γιους που θρέψανε
κι αυτοί πιστέψανε σε κούφια λόγια.
Κι οι δυο λεβέντες για δυο κουβέντες
είναι στο χώμα, είναι στο χώμα.
Κι η μάνα η Τούρκα κι η μάνα η Γκρέκα
τους κλαιν ακόμα, τους κλαιν ακόμα.
Στα ξένα σμίξανε
κι οι δυο τραβήξανε λάζο μαχαίρι.
"Άπιστε!" βρίζανε
κι ύστερα στήσανε ψηλά το χέρι.