Στην άκρη του φθινόπωπου
χειμώνας περιμένει
κι από την άλλη την μεριά
γλεντάει το καλοκαίρι
Κι εγώ στην μέση χάνομαι
την άνοιξη γυρεύω
απ’ τον Απρίλη πιάνομαι
το ψέμα παζαρεύω.
Πάνω σε ρόδα ξύλινη
ο χρόνος με γυρίζει
και την εικόνα σου θολά
ξέρει να καθρεφτίζει
Όλο κοντά σου βρίσκομαι
κι όλο δε σε προφταίνω
σαν το φεγγάρι με την γη
το φως σου μόνο παίρνω.
Ξεγέλασα τον άνεμο
και τα φτερά του πήρα
κι ώσπου να μάθω να πετώ
με βρήκε η καταιγίδα.
Πως γίνεται τα όνειρα
στην γη να περπατάνε
κι ανάμεσά τους να περνώ
χωρίς να μου μιλάνε.