Πριν στο πρωί
σ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό
κι εγώ κι εκεί
μόνος να κλαίω απ’ τη στιγμή
που αποφάσισες εσύ
μόνη να μείνεις, μα εγώ
δεν μπορώ να το πιστέψω
ότι φτάσαμε ως εδώ,
να σου λέω σε θέλω
κι ότι χώρια σου δε ζω...
Μα εσύ μ’ έκοψες στα δύο
όταν μου `πες το αντίο...
Αντίο δε θα πούμε εμείς οι δύο!..
Στης καρδιάς σου το βιβλίο
τον επίλογο θα γράψω μόνο εγώ!..
Αντίο, δε θα πούμε εμείς αντίο!
Και μου φαίνεται αστείο
ότι ζούμε χωριστά εμείς οι δυο...
Μεσ’ στο πρωί
λείπεις εσύ
κι είναι το σπίτι φυλακή...
Πόσο σε θέλω... Είσαι πληγή
που συνεχώς αιμορραγεί.
Άκου σου λέω, μα εσύ
δεν μπορείς να καταλάβεις
πως ακόμα σ’ αγαπώ
και τρελαίνομαι στη σκέψη
πως δε θα σε ξαναδώ...
Όμως μ’ έκοψες στα δύο
όταν μου `πες το αντίο...
Αντίο δε θα πούμε εμείς οι δύο!..
Στης καρδιάς σου το βιβλίο
τον επίλογο θα γράψω μόνο εγώ!..
Αντίο, δε θα πούμε εμείς αντίο!
Και μου φαίνεται αστείο
ότι ζούμε χωριστά εμείς οι δυο...