Ωραίος τόπος, όμορφη γη,
απ’ το σκοτάδι βγαίνει ζωή.
Αχ, στο παιχνίδι του παιδιού,
η μάνα γνέφει του καιρού.
Πού φτάνει σήμερα η ματιά,
στο βάθος, πίσω στα παλιά.
Κι όταν περάσεις τη γραμμή,
τότε ζητάς να βρεις το τόδε τι.
Μες στο ταξίδι της ψυχής,
συνοδοιπόρος και γητευτής.
Φίλος ο πόνος, ο πιο μεγάλος,
σαν της αγάπης δεν είναι άλλος.
Άσε το δρόμο να σε πηγαίνει,
κι εκεί που θέλει να σε μαθαίνει.
Και έχει γλύκα που δε θυμάσαι
και για κανένα μη φοβάσαι.