Και να που οι δρόμοι πάλι φεύγουν κάτω από τα πόδια μου
κι οι ορίζοντες μπροστά μου ανοιχτοί με περιμένουν.
Ρίχνω ένα πλατύ χαμόγελο στα θέλω μου
και μια γερή κλοτσιά στα πρέπει που επιμένουν.
Στοχεύω ίσια στη καρδιά του δρόμου
τινάζω πίσω το κεφάλι και σπιντάρω
απ’ τους φυλακισμένους και τους γεροαλήτες
τις νύχτες κλέβω τα φτερά τους και τριπάρω.
Τ’ άλογα του ανέμου
τώρα θα καλπάσω
τη ζωή που φεύγει
τρέχω να προφτάσω.
Τη ζωή που φεύγει
τρέχω να προφτάσω
τ’ άλογα του ανέμου
τώρα θα καλπάσω.
Να βάλω επιτέλους τέρμα στη χασούρα
και να ξανακερδίσω όλα όσα έχασα.
Γυρεύω τη ρεβάνς πίσω για να πάρω
και σαν τον χαρτοπαίχτη στο φινάλε να ρεφάρω.
Οι δρόμοι αρτηρίες στο σώμα της γης
τατουάζ και σημάδια μιας πανάρχαιας πληγής.
Στ’ αυτιά μου κουδουνίζει η συμβουλή που μ’ άφησες
αν θες να μη χαθείς κρατήσου απ’ ότι αγάπησες.
Τ’ άλογα του ανέμου
τώρα θα καλπάσω
τη ζωή που φεύγει
τρέχω να προφτάσω.
Τη ζωή που φεύγει
τρέχω να προφτάσω
τ’ άλογα του ανέμου
τώρα θα καλπάσω.