Υπάρχει μια αλήθεια κρυμμένη
ποτέ μου δεν μπόρεσα
εκείνο που η έμπνευση θέλει
φτερά κι ας μου φόρεσα.
Απ' το ένα κλαδί ως το άλλο
για λίγο πετάρισα,
στο ίδιο συνέχεια δέντρο
μακριά από τη θάλασσα.
Δεν έκανα εκείνο το βήμα εκείνο το τίναγμα
που δίνει στο όνειρο σχήμα και σπάει τα σχήματα.
Δεν έκανα εκείνο το άλμα να φύγω κρατήθηκα
το θαύμασα τόσο το θαύμα που πια το φοβήθηκα.
Τα ζήλεψα τ' άπιαστα λόγια
και τόσο τα θέλησα,
τσιμπούσα από πάνω τους σπόρια
Σαν άγρια μέλισσα.
Μα μέσα στα λόγια δεν μπήκα
εντός δε βυθίστηκα,
αυτό που το είχα για προίκα
να γίνω φοβήθηκα
Τα θαύμασα τα μεγαλεία
τα ουράνια ποιήματα,
να φεύγω από την ευθεία
να βγαίνω απ' τα ρήματα.
Τα ζήλεψα, ναι, τα ζηλεύω
μα εντός μου δεν τα 'φερα,
σποράκια μονάχα μαζεύω,
στιχάκια κατάφερα.
Δεν έκανα εκείνο το άλμα να φύγω κρατήθηκα
το θαύμασα τόσο το θαύμα που πια το φοβήθηκα.