Σ’ έπιασαν και σου 'πανε πολλά,
για να σου γυρίσουν τα μυαλά,
σου 'πανε πως είμαι πεισματάρης και βαρύς,
να με κουμαντάρεις δεν μπορείς.
Έτσι είμαι, όπως σου τα λένε,
δύσκολος, σαντάμης και βαρύς,
μα εσένα σ’ αγαπώ, κυρά μου,
όπως δε σ’ αγάπησε κανείς.
Σου 'παν πως παράτησα πολλές
κι όταν εκατάλαβαν πως κλαις,
σου 'παν να μ’ αφήσεις, είμαι μαύρο ριζικό,
μ’ άλλονε ν’ ανοίξεις σπιτικό.
Έτσι είμαι, όπως σου τα λένε,
δύσκολος, σαντάμης και βαρύς,
μα εσένα σ’ αγαπώ, κυρά μου,
όσο δε σ’ αγάπησε κανείς.
Σου 'παν πως μεθώ και ξενυχτώ,
πως ποτέ δε θα συμμαζευτώ,
πως δεν λογαριάζω ούτε ρίχνω τεμενά
και δεν κάνω κράτει πουθενά.
Έτσι είμαι, όπως σου τα λένε,
δύσκολος, σαντάμης και βαρύς,
μα εσένα σ’ αγαπώ, κυρά μου,
όσο δε σ’ αγάπησε κανείς.