Είμαι το Βερολίνο μετά τον πόλεμο
Στης περηφάνιας μου τα ερείπια
Κάθε βράδυ με τις στάχτες τυλιγμένος
Προσπαθώ να κοιμηθώ
Μα δεν κοιμάμαι σε θυμάμαι
Της δειλίας μας το τίμημα φοβάμαι
Ακριβά θα το πληρώσουμε πολύ
Ούτε κι εγώ θα το γλιτώσω ούτε κι εσύ
Σε ξέρω καλά
Με ξέρεις καλά
Ξέρεις τι είμαι
Ξέρεις τι σκέφτομαι
Ξέρεις πού πηγαίνω
Κι από πού τώρα έρχομαι
Ξέρεις τι αισθάνομαι
Ξέρεις τι θέλω
Πόσο πολύ σε χρειάζομαι
Και πόσο υποφέρω
Πόσο μετανιώνω
Πόσο παιδεύομαι
Στις τύψεις μου μέσα
Το ξέρεις πως καίγομαι
Το ξέρεις πως καίγομαι
Ντρέπομαι γι’ αυτό που ‘χω κάνει τώρα
Δεν αλλάζει, δεν αλλάζει, δεν αλλάζει
Ντρέπομαι γι’ αυτό που ‘χω κάνει τώρα
Δε σε νοιάζει, δε σε νοιάζει, δε σε νοιάζει
Δε θα ‘πρεπε να σ’ έχω αφήσει ποτέ
Αυτό το θρίλερ μονάχη να το δεις
Μονάχη να το δεις
Είμαι το Βερολίνο μετά τον πόλεμο
Στα καλοκαίρια του μυαλού μου κλειδωμένη
Θα σε βλέπω, θα σ’ αγγίζω, θα σου λέω πως σ’ αγαπώ
Το ‘χα πιστέψει όσο κι εσύ
Πως θα μπορούσε να ‘χε γίνει έστω για λίγο
Στην καρδιά μου έχει ριζώσει αυτό το φως
Αυτό το φως που δε θα δει ποτέ του φως
Σε ξέρω καλά
Με ξέρεις καλά
Ξέρεις τι είμαι
Ξέρεις τι σκέφτομαι
Ξέρεις πού πηγαίνω
Κι από πού τώρα έρχομαι
Ξέρεις τι αισθάνομαι
Ξέρεις τι θέλω
Πόσο πολύ σε χρειάζομαι
Και πόσο υποφέρω
Πόσο μετανιώνω
Πόσο παιδεύομαι
Στις τύψεις μου μέσα
Το ξέρεις πως καίγομαι
Το ξέρεις πως καίγομαι
Ντρέπομαι γι’ αυτό που ‘χω κάνει τώρα
Δεν αλλάζει, δεν αλλάζει, δεν αλλάζει
Ντρέπομαι γι’ αυτό που ‘χω κάνει τώρα
Δε σε νοιάζει, δε σε νοιάζει, δε σε νοιάζει
Δε θα ‘πρεπε να σ’ έχω αφήσει ποτέ
Αυτό το θρίλερ μονάχη να το δεις
Μονάχη να το δεις
Ο φόβος ξέρει κωδικούς να σπάει
Ο φόβος στον παράδεισο ποτέ του δε θα με πάει
Ο φόβος ντύνεται συγγνώμη και συγγνώμη ζητάει
Συγγνώμη ζητάει
Ντρέπομαι γι’ αυτό που ‘χω κάνει τώρα
Δεν αλλάζει, δεν αλλάζει, δεν αλλάζει
Ντρέπομαι γι’ αυτό που ‘χω κάνει τώρα
Δε σε νοιάζει, δε σε νοιάζει, δε σε νοιάζει
Δε θα ‘πρεπε να σ’ έχω αφήσει ποτέ
Αυτό το θρίλερ μονάχη να το δεις
Μονάχη να το δεις