Μέρα νύχτα στην ταβέρνα στο ποτήρι μου σκυφτός
όνειρα και ελπίδες πνίγω τώρα στο πιοτό Ι
για μιάς γυναίκας αβάσταχτο καημό
Μες την τρέλα μου την πήρα κάποια που αγάπησα
σκίζω τα κουρέλια που φορούσε μια φορά Ι
και άσπρο δέντρο της βάζω με χαρά
Μα γεννήθηκε κακούργα και μια μέρα μ’ απατά
τότε πια με λύσσα την εσβήνω απ’ τα χαρτιά Ι
και το στεφάνι πετώ μες τη φωτιά
Όνειρα και ελπίδες πνίγω τώρα στο πιοτό
για μιάς γυναίκας αβάσταχτο τον καημό