Αιχμάλωτος της μοίρας μου μες στα χρυσά μαλλιά σου
έρωτας τάχα είν’ αυτός ή ανεμογιαλός.
Τραγούδαγες και χόρταινα τη γεύση απ’ τα φιλιά σου
κι έβλεπα ένα Αυγερινό στο στήθος σου μπροστά
Η μέρα έχει οράματα κι η νύχτα προφητείες
και της ζωής τα τάματα στα χέρια σου κρατάς.
Κοιμόσουνα και σβήνανε τα φώτα στις πλατείες
να μην ταράξουν τ’ όνειρο και βγουν τα ξωτικά.
Τα δυο σου πόδια κρύβανε τα θαύματα του κόσμου
και στη ζωή χαρίζονται χωρίς ανταμοιβή.
Κι όπως τα χρόνια φεύγουνε σαν το νεράκι φως μου
θα σ’ έχω το λιμάνι μου στους άγριους καιρούς.