Κάποιος παλιός μου είχε πει για τη ζωή τη μικρή
κρύβει τη γλύκα μες το ψέμα ενώ στ’ αλήθεια είναι πικρή
και το γιατί ποτέ να μη το λες φωναχτά
είναι στημένη η σιγουριά για να στην φέρει μουλωχτά
Φυλαχτά τα όνειρα σου γίνονται ξόρκια οι σκέψεις
το σωστό θα διαλέξεις μοναχά να το πιστέψεις
Μα εγώ μικρός δεν έδωσα καθόλου σημασία
μέχρι να δω το γεφύρι κυνηγούσα την ουσία
Κι όταν με πήγανε τα πόδια μου εκεί πέρα μια μέρα
στην άλλη τη μεριά είδα φοβέρα
δεν γούσταρα σανίδι δεν πάτησα
γυρνούσα γύρω απ’ το γκρεμό και παραστράτησα
Κάπου κουράστηκα κάπου βαρέθηκα
και τότε απέναντι πριν καν το καταλάβω μάγκα βρέθηκα
Το πέρασα το γκρίζο το γεφύρι χωρίς φρένο
κι ας μην ξέρω ακόμα που πηγαίνω
Εγώ το γκρίζο το γεφύρι το γουστάρω και μου μοιάζει
γιατί είναι ήσυχο δεν φαίνεται κατί να το ταράζει
Μα φοβάσαι να το διαβείς
είναι αχνές που το κρατάνε οι κολώνες της ζωής
Μια νύχτα βγήκα έξω για να ψάξω να το βρω
κι ας μου λέγανε πολλοί πως δεν μπορώ
σα μια παράξενη και όμορφη βόλτα
το πέρασα χωρίς να σας χτυπήσω την πόρτα
Όταν σου μοιάζει η ζωή
μ’ένα ξέχειλο ποτήρι
το πρώτο βήμα θα ’χεις κάνει
πάνω στο γκρίζο το γεφύρι
κι ό,τι κι αν δείς κι ό,τι κι αν νιώσεις
το ’χεις σκεφτεί κι ονειρευτεί
Εκεί ο φόβος λύνει τα ξόρκια
του χρόνου που ’χει μαγευτεί
Και περπατάς σιγά σιγά
κλείνεις τα μάτια και τ’ αφτιά σου
Κι αν το βιάσεις συναντάς
μπροστά από σένα τη σκιά σου
Αν το γελάσεις, σου γελά
μέχρι που θέλεις να δακρύσεις
Κι αν ξεχαστείς και δείς ψηλά
θα ζαλιστείς κι ίσως γυρίσεις
από τη λάθος τη πλευρά
Το μονοπάτι απ’ την αρχή μου φάνταζε μεγάλο
και ένιωθα πάντα το τέλος πως θα μου κάνει σινιάλο
Όμως αυτό ήρθε ξαφνικά δε μού ’κανε το χατίρι
και πήρε άλλη μορφή έγινε γκρίζο γεφύρι
Κρυμμένο μέσα σε ομίχλη είχε ποτάμι φορτσάτο
να του μουσκέψει τα θεμέλια ενώ κυλούσε απο κάτω
μα πριν περάσω από την άλλη τη μεριά
κάτι με τράβηξε και βούτηξα στα μαύρα νερά.
Ήταν θολά κι έπρεπε κόντρα να πηγαίνω στο ρεύμα
ένα ψάρι, ένα αστέρι, ένα φίδι, ένα νέβμα
ένα ψέμα, ένα βλέμα, λίγο αίμα γίναν θέμα
ένα δέρμα, ένα σημάδι, ένα γέρμα, ένα τέρμα
Κλείνεις τα μάτια, κλείνεις τ’ αφτιά σου
και συναντάς μπροστά από σένα τη σκιά σου
Αν το γελάσεις σου γελά
κι αν ξεχαστείς και δεις ψηλά
θα ζαλιστείς κι ίσως γυρίσεις
από την άλλη τη πλευρά
Μ’ ένα χαρτί οδηγό χάραξα σίγουρη πορεία
μα τα σημάδια του βρηκάν τη ευκαιρία
να με γελάσουν κι ενώ διάβασα μακρύ μονοπάτι
στα μισά κιόλας του δρόμου με περίμενε κάτι
Στο χάρτη ένα γιοφύρι χιλιόμετρα πέρα
που το πέρασα αμέσως να μην χάσω τη μέρα
και μόλις πάτησα γη δεν πήρα τη δημοσιά
τον χάρτη πέταξα και τράβηξα μπροστά