Πώς περνούσαν τόσοι χειμώνες
κι οι καρδιές μας ένιωθαν μόνες
στο μυαλό μου τόσες εικόνες από μοναξιά
Πώς περνούσαν τα καλοκαίρια
και μετρούσα μόνη τ’αστέρια
πώς ν’αγγίξω τα δυο σου χέρια μεσ’την ερημιά
Είναι πια ώρα να ζήσουμε
και το χθες πίσω ν’αφήσουμε
Ζήσε το παρόν μωρό μου αν μ’αγαπάς
είναι η ώρα
αστ’ το παρελθόν για λάθη μη μου μιλάς
ξέχνα τα όλα
ζήσε το τώρα...
Τόσα χρόνια δυστυχισμένοι
στο ίδιο σπίτι νιώθαμε ξένοι
κι όμως η αγάπη μας δένει σ’ αγαπώ πολύ
Η ρουτίνα και η καριέρα
σκότωναν την κάθε μας μέρα
και πνιγόμουν δίχως αέρα δωσ’μου ένα φιλί