Άκου τη μονότονη, τη βροχή που κλαίει,
έξω απ’ το παράθυρο, μέσα στην ψυχή,
τον κρυφό τον πόνο μου, τον καημό μου λέει,
που τον πήρε ο άνεμος κι έγινε βροχή.
Άκου κι εσύ το τραγούδι μου,
παλιέ, χαμένε έρωτά μου,
κάνε φτερά σου τον πόνο μου
και γύρνα απόψε κοντά μου.
Άκου το κελάιδισμα των πουλιών τ’ Απρίλη,
άκου πώς στενάζουνε γύρω τα κλαδιά,
αχ, και να μπορούσανε να το πουν τα χείλη
το τραγούδι τ’ όμορφο που `γραψε η καρδιά.
Άκου κι εσύ το τραγούδι μου,
παλιέ, χαμένε έρωτά μου,
κάνε φτερά σου τον πόνο μου
και γύρνα απόψε κοντά μου.
Άκου, τα μεσάνυχτα, σαν μιλούνε τ’ άστρα,
το γλυκό τραγούδι τους που αιώνια ζει,
από δυο τριαντάφυλλα, στη μικρή τη γλάστρα,
που έγειραν τα φύλλα τους κι έσβησαν μαζί.
Άκου κι εσύ το τραγούδι μου,
παλιέ, χαμένε έρωτά μου,
κάνε φτερά σου τον πόνο μου
και γύρνα απόψε κοντά μου.