Στις ήσυχες μέρες του Αυγούστου,
κάθε πρωί, ακούω να με καλεί
φωνή ζεστή του ραδιοφώνου,
συμπλήρωμα του χρόνου
κι αυτή κυλάει μέσα μου
σαν μια ρωγμή του ονείρου.
Κάθε τραγούδι, που ηχεί μέσ’ στο δωμάτιο,
έχει δικούς μου στίχους,
που γράφονται στους τοίχους
εκείνη τη στιγμή,
καθώς ακούω τη μουσική χωρίς φωνή
και μου `γινε συνήθεια.