Με λένε Εύα αμαρτωλή
στοιχειό του παραδείσου,
γυναίκα ξωτικό.
Με λένε Εύα κι αγρυπνώ
στα χείλη της αβύσσου
κι εσένα αναζητώ.
Τιαματ που γυρνάς,
που χορεύεις κι αγρυπνάς.
Ανάγλυφη στα μάτια μου
κρατάω την εικόνα στο φως του φεγγαριού
και γρήγορη σαν αστραπή
μου πάγωσε τα λόγια μια λάμα ξυραφιού.
Τιαματ που γυρνάς,
που χορεύεις κι αγρυπνάς.
Εσύ από την άβυσσο
μαζί με την Πανδώρα κοιτάτε τη ζωή
κι εγώ απ’ τον παράδεισο
οι τρεις μαζί κρατάμε του κόσμου το κλειδί.