Στο εργοστάσιο του Θεού, γρανάζια ξελασκάρουν.
Χάνονται οι ταυτότητες, μπερδεύονται οι ψυχές.
Στις βρώμικες αποθήκες τους, που με όνειρα τις φουλάρουν.
Για χρόνια μαγειρεύονται οι ανθρώπινες ζωές.
Κάπου εκεί και η δική μου η ζωή. Κάπου εκεί τους ξέπεσε.
Την μαζέψαν και την πετάξαν στο καζάνι με τις άλλες.
Δε λογαριάσανε, οι πρόστυχοι, το μέλλον της.
Και τη χτυπούσανε με γέλια και κουτάλες.
Κι ήμουν κι εγώ, πίσω απ’ της τύχης το παράθυρο.
Να υπογράφω αγέννητος τα χρέη!
Και πριν προλάβω ν’ αποκτήσω το πρώτο μου όνειρο.
Λάθος στολή μου φόρεσαν και φυλαχτό που καίει.
Και κάπως έτσι, οι ψυχές ξεπαρθενιάζονται.
Σ’ ένα εργοστάσιο με φήμη ξεφτιλισμένη.
Με συνταγή, που είναι για όλους μας “άκρως απόρρητη”.
Βαθιά στο σύστημα την έχουνε κρυμμένη.
Και κάπως έτσι, χαλάν οι αιώνες κι αρρωσταίνουνε.
Έχουν θυμώσει, έχουν ξεράσει τα βλέμματά τους.
Καιρός να φτιάξουμε ζωές, σκληρές κι ατσάλινες.
Καιρός να βάλουμε φωτιά, στα χωρατά τους.