Να σου στολίσω το σταυρό, με δυο λουλούδια.
Που θα `χουνε το χρώμα, αυτό που αγαπάς.
Να σου γεμίσω μια αγκαλιά, με δυο τραγούδια.
Από αυτά που σου αρέσουν, να τραγουδάς.
Με πέτρα και λιβάνι, να σου φτιάξω μια ελπίδα.
Με δυόσμο και χρυσάνθεμα, στεφάνι στρογγυλό.
Του κόσμου όλη η αγάπη, στο κρεβάτι που σε είδα,
με μια κατάρα δίπλα σου, ν’ αρχίζει το χορό.
Να σου χαρίσω της ζωής μου παραμύθια,
μα θέλω να σε βλέπω μοναχός να τριγυρνάς.
Να σου γεμίσω το κορμί, με ρόδα και με φύκια
και το άρωμα της θάλασσας, μαζί να κουβαλάς.
Μα πρέπει να μου δείξεις, πώς πηγαίνω για το Νότο.
Εκεί που οι πέτρες στάζουν κι όλο παίζουν τα παιδιά.
Εκεί που όλοι οι αγγέλοι ζωγραφίζουνε στο χρόνο.
Να με ξαναβαφτίσουνε, για ακόμα μια φορά.
Θα με ρωτάς, πώς γίνετε ν’ αντέξουμε στο χρόνο;
πώς γίνετε να υπάρχουμε κι οι δυο ξεχωριστά;
Κοίτα! το βράδυ τις ζωές, που με κρατάνε μόνο.
Κι εγώ τα όνειρά μου, να τους λέω ψιθυριστά.