Άνδρες μοναχοί τα καλοκαίρια
σ’ ένα άδειο δρόμο περπατούν,
κρύβουν το πρόσωπο στα δυο τους χέρια
και προσπαθούν να θυμηθούν, να θυμηθούν.
Ποια ζωή, ποια χαρά έχει μείνει,
ποια πληγή μου είπες χθες πως κλείνει.
Γυναίκες κάθονται στην άμμο,
την άδεια θάλασσα κοιτούν,
πιάνουν κουβέντα με το κύμα
και κάθε τόσο το ρωτούν, το ρωτούν.
Ποια ζωή, ποια χαρά έχει μείνει,
ποια πληγή μου είπες χθες πως κλείνει.
Παιδιά ανοίγουνε την πόρτα
και τρέχουν έξω στην αυλή,
κάποια σκοντάφτουν, πέφτουν στο χώμα
και μένουν πάντα, πάντα εκεί, πάντα εκεί.
Ποια ζωή, ποια χαρά έχει μείνει,
ποια πληγή μου είπες χθες πως κλείνει.
Αυτά συμβαίνουν κάθε μέρα
κι άλλα που δε χωράνε εδώ,
μια καληνύχτα, μια καλημέρα
και λίγο ουίσκι στο νερό, στο νερό.