Το πλοίο που σαλπάρει,
μακριά μου θα σε πάρει
κι θα μου λεν’ για σε
οι άσπροι γλάροι.
Κι εγώ απ’ τ’ ακρογιάλι,
με το μαντίλι πάλι,
σ’ αποχαιρετώ,
μια κι είν’ γραφτό.
Αντίο
κι εκεί που πας στα ξένα
θυμήσου με και μένα,
που θα σε καρτερώ.
Ποιος ξέρει
της θάλασσας τ’ αγέρι
που τάχα θα σε φέρει
και ποιον θα βρεις καιρό
Οι μέρες χωρίς τελειωμό
μακριά σου θα `ναι
και θα `χω μονάχο καημό
τον γυρισμό.
Αντίο
κι εκεί που πας στα ξένα
θυμήσου με και μένα,
που θα σε καρτερώ,
που θα σε καρτερώ.