Η φωλιά μας κλειστή, παγωμένη κι αυτή με ρωτάει,
πότε θα 'ρθεις εσύ για να φέρεις μαζί σου το Μάη,
γύρω ο κήπος ξερός, μαραμένος, φτωχός, σε ζητάει,
πότε θα 'ρθείς, πότε θα 'ρθείς.
Το πιστό μας σκυλί, πικραμένο, βουβό, δεν μιλάει,
σαν κι εμένα κι αυτό, προς την πόρτα του κήπου κοιτάει
κι ενώ κλαίν’ οι ουρανοί, της βροχής η φωνή με ρωτάει
πότε θα 'ρθείς, πότε θα 'ρθείς.
Πότε θα σε φέρουν οι δρόμοι
και ζητάω συγγνώμη, ξέρω, έφταιξα εγώ,
πότε, σε ρωτώ, πες μου, πότε,
η ζωή μου ένα "τότε" έχει γίνει πικρό.
Πότε να καρτερώ στο σταυροδρόμι,
πότε να περιμένω να σε δω.
Πότε θα σε φέρουν οι δρόμοι
και ζητάω συγγνώμη, έφταιξα εγώ.
Πότε θα σε φέρουν οι δρόμοι
και ζητάω συγγνώμη, ξέρω, έφταιξα εγώ,
πότε, σε ρωτώ, πες μου, πότε,
η ζωή μου ένα "τότε" έχει γίνει πικρό.
Πότε να καρτερώ στο σταυροδρόμι,
πότε να περιμένω να σε δω.
Πότε θα σε φέρουν οι δρόμοι
και ζητάω συγγνώμη, έφταιξα εγώ.