Φόρεσα τα λουστρίνια μου,
τα τούτα και τα κείνα μου,
και βγήκα στο στερέωμα να λάμψω,
για μια σκηνή στο θέατρο
το είναι μου το αθέατο,
με πρόσταζε τα ρούχα μου να κάψω
Κι εγώ που δεν τ’ αρνήθηκα
πέθανα και γεννήθηκα
εφτά φορές απάνω στο σανίδι,
και βράδιασα αξημέρωτα
στον ίδιο λάθος έρωτα
που πριν τον δω τον αγαπούσα ήδη.
Κι εσύ που τρελά μ’ αγαπάς
απόψε ποιος ξέρει πού να `σαι
σε ποια αγκαλιά ξενυχτάς
κι αν αύριο θα με θυμάσαι
Φόρεσα τα τακούνια μου,
τα λαμπερά κουστούμια μου
ξεκίνησα νωρίς να μην αργήσω,
μονάκριβό μου απόκτημα,
στο τέλος χειροκρότημα
και τι να λέω κι από πού να αρχίσω
Παράλογη κατάσταση,
τρελή ζωή παράσταση,
φώτα γιορτή περάσανε τα χρόνια
κι αρνήθηκα το θάνατο
και τ’ άστρο μου τ’ αθάνατο
το πίστεψα οτι θα ζήσει αιώνια.