Bin Dokuz Yüz On Beş mavraları sıkarken âlem..
..Her şubatta selâ verilir, özümden çıkar cenâzem
Soy kıran bu katliâmı görmeyende vicdan arama
Uyanın artık; yoksa devletleri yıkar bu gaflet
Harbedildi sanma, kadın-çocuk neyine savaşsın??
"Güçlüyüz" deyip de "diaspora"nın eline bakarsın
Kapandı sanma, yaralar aynı tâzelikte; kanıyo' lan!!
Bu mu adâlet; anneler "insaf" dedikçe kan aktı!!
Zan altında yakın târih, görmedin mi vahşeti??
O köpekleri kudurtan şeydi önce bir silâh sesi
Rahmin huzûrundan süngülerle çıktı bebekler..
..Kesik bi' kafayı tekmelerken öfkenin sirâyeti
Pây edilmiş Karabağ, kurbân edilmiş kardaşım
Kırılgan toprağında hâlen damla damla var kanım
Ağlarım erkek gibi, duâlarımdan ayırmam
Zamanla soğuyan yürek bile bu mâtemle dağlanır..!
Yıkık duvar dibinde saklanan bi' çocuktum
Hıçkırıklarım duyuldu ve kıskıvrak bulundum
O mâsum gözlerim yuvalarından oyuldu
Ellerim kesildi, derim etlerimden soyuldu...!!!
Yirmi iki yıl oldu.. Unutmak için ne kısa zaman??
Karnında kurşun taşıyan çocuğu hiç aklımdan çıkaramam
Eli duâ tutan kadın, beli kırılmış ihtiyar
Şeytanın içtimâsında cesetlerdi sıralanan
Vicdan taşıyan insanın bi' fotoğrafla kanı donar
Olmayan soykırımı görenler Hocalı'ya hiç bakmıyorlar
Çatlıyorlar hırslarından; Tanrı'yla küs misâli
İnsanlıksa linç edildi; yaşama şansı artık yok, (bak!)
Gülümsemek ne mümkün hüküm sürerken ölüm,..
..Dünyâ görmezden gelirken yüzlerine gülen terörü??
Utanmayın efendiler; çarpıttığınız târih şâhit
Bir asırlık sorunu lânet olası bir müzeyle çözün
Hüzün ölümsüz, yine gözümde birikir ızdırap..
..Zaman giderken yüklenip tüm umutlarımı sırtına
Kurşun cılız bi' bedeni daha canından ederken..
..Unutma çocuk; domuzun senin çöplüğünde rızkı var..!