Χίλιες καληνύχτες μα ούτε μια καλή,
ζηλεύω τους ξενύχτες που γυρίζουν το πρωί.
Μια ζωή εντάξει, τα `χα όλα στη σειρά,
ποιος μου είπε μπράβο για τα μαύρα πρωινά.
Πάντα με ευγένεια και πληθυντικούς,
με ακροατήριο τους χιλιάδες πληκτικούς,
κάθε χρόνο, μήνα, μέρα, ώρα και στιγμή,
έφαγα τα λόγια μου σε λάθος συνταγή.
Δεν υπάρχει αυτό που ζω,
ήταν λάθος το σωστό.
Δεν υπάρχει αυτό που ζω,
ήταν λάθος το σωστό.
Τώρα ούτε πίσω, τώρα ούτε μπροστά,
είμαι σ’ ένα κύκλο που δεν βγάζει πουθενά.
Τώρα ούτε πίσω, τώρα χάνω το μπροστά,
ψάχνω απεγνωσμένα δεξιά κι αριστερά.
Έχω ένα σώμα, έχω μια ψυχή,
έχω μια ελπίδα σε κατάσταση κακή.
Κι αν για κάτι φταίω είναι ακόμα που κι εγώ,
έμαθα να βλέπω τα σκουπίδια για Θεό.