Κολυμπάω στα σκουπίδια,
πιάνω πάτο και ξαναγυρνώ.
Φθείρομαι σαν τα σανίδια,
δεν πιστεύω στο αθάνατο.
Δε μ’ αρέσει να μιλάω
ούτε θέλω να μ’ ακολουθείς.
Μια γουλιά μου σε κερνάω
εις υγείαν μόνο μιας κραυγής.
Δε σ’ έχω πλάι μου
στο πουθενά.
Δε σ’ έχω πλάι μου
ζω στα κρυφά.
Βάζω πάγο στα όνειρά μου
μου τα πίνεις κι έρχεσαι κοντά.
Ρίχνω κάτω τη ματιά μου
βγαίνω έξω όλα γυαλιά καρφιά.
Στον υπόνομο φεγγάρια
καθρεφτίζουν την εικόνα μου.
Μεθυσμένα μου οκτάρια
πως αντέχεται το λιώμα μου;
Δε σ’ έχω πλάι μου
στο πουθενά.
Δε σ’ έχω πλάι μου
ζω στα κρυφά.