Πρωί πρωί που ξεκινώ
χαμογελώ στον ουρανό
χαμογελώ στους γείτονες
καθώς τους προσπερνάω
κι όταν θα `ρθει το δειλινό
στο σπίτι μου το σκοτεινό
πάλι με το χαμόγελο
μ’ αρέσει να γυρνάω
κι έμαθα με χαμόγελο
τη φτώχεια να περνάω
Σκληρή κι αν είναι η δουλειά
τη βγάζω με ψωμί κι ελιά
κι έμαθα το χαμόγελο
απ’ της ζωής την πείρα
και δε με νοιάζει μια σταλιά
που `ναι τα ρούχα μου παλιά
γιατί εγώ τη φτώχεια μου
απόφαση την πείρα
κι βλέπω με χαμόγελο
και τη σκληρή μου μοίρα